Tylko nieruchomości, których nie można ze względów technicznych wykorzystać w prowadzonej działalności, nie będą opodatkowane najwyższą stawką.
Osoby prowadzące działalność gospodarczą są przez gminy często obciążane podatkiem od nieruchomości nawet od tych części budynku, które ze względów technicznych nie mogą być wykorzystywane do prowadzonej działalności gospodarczej.
Od tego, czy budynek związany jest z prowadzoną działalnością, czy nie, uzależniona jest stawka podatku od nieruchomości. W przypadku budynków wykorzystywanych w działalności stawka jest najwyższa. Aby rozstrzygnąć, którą stawkę zastosować, samozatrudniony musi określić, czy budynek jest i może być wykorzystywany do prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.

Warunek ustawowy

Zgodnie z ustawą o podatkach i opłatach lokalnych, grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej to grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z wyjątkiem budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi budynkami, a także gruntów, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy.
Nieruchomości nie będą uważane za związane z działalnością gospodarczą, gdy przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych.
W przepisie określono, że do budynków związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą może zostać zakwalifikowany budynek, który choćby potencjalnie można wykorzystywać do prowadzenia działalności gospodarczej. A zatem już samo posiadanie przez osobę prowadzącą działalność budynku zajętego na taką działalność rodzi obowiązek podatkowy według najwyższej stawki. Jedyną przeszkodą do opodatkowania według stawki dla budynków związanych z prowadzoną działalnością są względy techniczne, uniemożliwiające wykorzystywanie budynku. Zwraca na to uwagę WSA w Gdańsku (sygn. akt I SA/Gd 1045/07).
Problem polega na tym, że w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych nie znajdujemy definicji względów technicznych, które uniemożliwiają wykorzystywanie nieruchomości w działalności gospodarczej, co potwierdza WSA w Gdańsku. Sąd wyjaśnia, że w doktrynie podkreśla się, że ustawodawcy chodziło o przyczyny techniczne związane z przedmiotem opodatkowania, a zatem obiektywne okoliczności natury technicznej uniemożliwiające wykorzystywanie go do celów konkretnej działalności prowadzonej przez dany podmiot. Niedopuszczalne – zdaniem sądu – jest jednak twierdzenie, że tylko decyzja organów nadzoru budowlanego stanowi podstawę do wykazania, że przedmiot opodatkowania nie może być wykorzystywany do działalności gospodarczej ze względów technicznych. WSA stwierdza, że wymogu takiego nie ma w art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.

Niższa stawka

Jeśli zatem podatnik udowodni, że budynku nie można wykorzystywać ze względów technicznych, to nie oznacza, że nie podlega on opodatkowaniu, na co zwraca uwagę WSA w Gdańsku w jednym z najnowszych wyroków (sygn. akt I SA/Gd 173/09). Sąd przyznaje, że będące w posiadaniu przedsiębiorcy piwnice, które nie są i nie mogą być wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej ze względów technicznych, podlegają opodatkowaniu według stawki dla budynków pozostałych.
Ważne!
O tym, które grunty, budynki i budowle są związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, stanowi art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2006 r. nr 121, poz. 844 z późn. zm.).