Koszty zdobycia finansowania, np. zawarcia umowy kredytu w banku, mogą być znaczące. W zasadzie im wyższy kredyt, tym większe koszty. Są to nie tylko typowe opłaty bankowe, np. za przyznanie kredytu, ale także koszty prawników, zabezpieczeń, doradztwa finansowego itp. Czy koszty te powinny stanowić koszt uzyskania przychodu, a jeżeli tak, to jak powinny być rozliczane w czasie?
W uzasadnieniu jednej ze swoich interpretacji minister finansów stwierdził, że kosztem uzyskania przychodów mogą być również inne opłaty poniesione przez spółkę w związku z zawartą umową kredytu, takie jak koszty prowizji i inne opłaty dodatkowe. Ponieważ brak jest bezpośredniego powiązania opłat dodatkowych (prowizji bankowych) z konkretnymi przychodami, wobec tego należy uznać, że opłaty dodatkowe stanowią tzw. koszty pośrednie i zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych będą stanowiły koszt uzyskania przychodów w momencie poniesienia. Taka interpretacja podatkowa wskazuje wprost, że prowizje bankowe stanowią koszt uzyskania przychodów już w momencie ich poniesienia. Mając na uwadze treść tej interpretacji oraz treść art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wydatki poniesione przez podatnika w związku z prowizjami bankowymi mogą zostać ujęte jako koszt podatkowy w roku poniesienia. Analogiczna zasada powinna zostać przyjęta przez podatników w przypadku zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie innych usług (tj. usług doradczych, usług prawnych oraz usług pośrednictwa) w odpowiedni sposób udokumentowanych. Jako przykład takiego stanowiska można wskazać interpretację podatkową wydaną 6 września 2007 r. przez naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie (nr 1472/ROP1/423-292/07/KM), gdzie stwierdzono, że należy stwierdzić, że wydatki na doradztwo finansowe mają charakter kosztów pośrednich. W stosunku do tego rodzaju kosztów doszukiwanie się ich bezpośredniej relacji z przychodami nie wchodzi w rachubę. Takie bowiem koszty, chociaż niewątpliwie związane są z przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami. Tym samym nie jest możliwe ustalenie, w którym roku (okresie) podatkowym wystąpi przychód uzasadniający potrącenie takich kosztów. Podatnik powinien zatem, zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia.
ROBERT PASTERNAK
partner Deloitte