Dla lokali użytkowych wprowadzonych do ewidencji środków trwałych po 1 stycznia 2007 r. prawo do skrócenia amortyzacji nawet do dziesięciu lat przysługuje jedynie dla używanych co najmniej przez pięć lat budynków i lokali mieszkalnych, gdy nie stosuje się rocznej stawki 2,5 proc.
Ponieważ ustawodawca, zmieniając dwa lata temu przepisy dotyczące amortyzacji używanych lokali użytkowych zagwarantował podatnikom prawa nabyte polegające na stosowaniu starych zasad dla nieruchomości wprowadzonych do ewidencji przed zmianą przepisów aż do dnia ich pełnego zamortyzowania, obecnie mamy do czynienia z różnorakim sposobem rozliczeń podatkowych, uwarunkowanych datą nabycia, a ściślej ujęcia w ewidencji środków trwałych lokalu użytkowego.

Granica 2007 roku

Dla sposobu amortyzowania w koszty lokalu użytkowego istotną okolicznością jest więc termin wprowadzenia takiego obiektu po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych prowadzonej przez podatnika. Stawkę amortyzacji ustala się bowiem zasadniczo na cały okres, w którym podatnik ma prawo pomniejszać koszty o ustaloną kwotę. Ustala się ją według zasad obowiązujących w momencie dokonywania tego wpisu.
Oznacza to, że jeśli budynek lub lokal użytkowy był wpisywany do ewidencji przed zmianą przepisów, czyli do 31 grudnia 2006 r. włącznie, podatnik stosuje zasady stare, a od 1 stycznia 2007 r. - zasady nowe.
Nowe lokale użytkowe, które zostały wpisane do ewidencji po 1 stycznia 2007 r., amortyzowane są bez zmian.
Lokale użytkowe wpisane do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych do końca 2006 roku są amortyzowane na podobnych zasadach jak budynki i lokale mieszkalne. Zasadniczą różnicę stanowi wysokość rocznej stawki: 1,5 proc. dla budynków i lokali mieszkalnych oraz 2,5 proc. dla lokali użytkowych. Podobne są także reguły, według których nalicza się amortyzację przyspieszoną. Zarówno wówczas, gdy dotyczy ona lokali mieszkalnych, jak i użytkowych wpisanych do ewidencji przed 1 stycznia 2007 r. można stosować roczną stawkę amortyzacji w wysokości do 10 proc., jeśli budynek lub lokal został wybudowany przynajmniej pięć lat wcześniej niż rozpoczęła się jego amortyzacja.
Ważne!
Gdy od oddania obiektu do używania upłynął choćby rok, można stosować stawkę amortyzacji wyższą niż 2,5 proc.

40 lat minus

Zmienione zostały reguły amortyzowania lokali używanych, które zostały wpisane do ewidencji środków trwałych po 1 stycznia 2007 r. Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4, dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 proc., podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. Okres amortyzacji nie może być jednak krótszy niż 40 lat, pomniejszony o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do użytkowania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika (ale nie krótszy niż dziesięć lat).

Lokal co najmniej 30-letni

Z rachunku tego wynika, że na maksymalne 10-proc. roczne wliczanie w koszty budynku lub lokalu o charakterze niemieszkalnym będzie można sobie pozwolić dopiero wtedy, gdy ów obiekt będzie miał co najmniej 30 lat. Podczas gdy w przypadku budynku lub lokalu mieszkalnego dla uzyskania takich samych korzyści podatkowych wystarczy nabyć obiekt liczący co najmniej pięć lat.
Nawet gdy od oddania obiektu do używania upłynął rok, podatnik ma prawo zastosować stawkę amortyzacji wyższą niż 2,5 proc.